Πέταξε το όπλο
“Πέρα από αυτά που σκέφτεσαι και πιστεύεις, είσαι εντάξει;”
Byron Katie
Είναι κάποιες σκέψεις και κάποιες πεποιθήσεις που όταν έρχονται στο μυαλό μας αγχώνουν, μας φοβίζουν, μας ταλαιπωρούν. Παραδείγματα τέτοιων σκέψεων είναι πολλά: ᾽Δεν είσαι καλή μάνα/σύζυγος/κόρη/φίλη/πολίτης -βάλε εδώ όποιο κοινωνικό ρόλο θες-᾽, Ἐίσαι πίσω στην δουλειά, έπρεπε να είχες κάνει περισσότερα᾽, ᾽Γίνεται χαμός πάλι στο σπίτι, πρέπει να τακτοποιήσεις᾽, ᾽Δεν έπρεπε να πεις την άποψή σου, θα βρεις τον μπελά σου᾽. Και άλλες τέτοιες, παρόμοιες.
Μερικές φορές αυτές οι σκέψεις κολλάνε στο μυαλό, άλλες φορές είναι πιο ήπιες αλλά γνώριμες και έρχονται στιγμιαία, όταν κάνεις ένα διάλειμμα από την δουλειά, όταν πίνεις τον καφέ σου, και μετά φεύγουν, και μετά ξανάρχονται, ίσα για να σου χαλάσουν την διάθεση. Το άλλο χαρακτηριστικό τους είναι ότι μπαίνουν με ᾽τελεία᾽ στο μυαλό και όχι με ερωτηματικό (ή έστω ένα θαυμαστικό!). Αυτοπαρουσιάζονται δηλαδή με σιγουριά, σαν να είναι η απόλυτη αλήθεια. ᾽Δεν έκανες καλά την δουλειά σου᾽. ᾽Δεν βγάζεις αρκετά λεφτά᾽. ᾽Δεν είναι καλό αφεντικό᾽.᾽Πρέπει ν᾽αδυνατίσεις᾽.
Ένα ακόμα στοιχείο τους είναι πως σου δίνουν την εντύπωση πως νοιάζονται πραγματικά για εσένα. Πως ό,τι σου λένε είναι για το καλό σου, για να σε προστατέψουν. Όμως σε ποιο βαθμό είναι αυτό αλήθεια;
Και τι είναι στην ουσία αυτές οι σκέψεις; Προσωπικά τις βλέπω σαν αντικατοπτρισμούς. Σαν να βλέπεις δηλαδή κάποιον να σε στοχεύει με ένα όπλο και να συνειδητοποιείς πως στην πραγματικότητα είσαι εσύ μπροστά στον καθρέφτη, και εσύ κρατάς το όπλο. Ακολούθως, μόνο εσύ μπορείς να το πετάξεις κάτω, όχι ο αντικατοπτρισμός. Κάθε φορά λοιπόν, που έχεις σκέψεις αυτοτιμωριτικές, καταδικαστικές, αγχωτικές, που σου επιτίθενται, που σε προσβάλλουν, την στιγμή που το συνειδητοποιείς, μπορείς να πετάξεις το όπλο. Έχεις την δύναμη και είναι στο χέρι σου.
Τώρα βέβαια μπορεί να μην θες να αφήσεις το όπλο. Μπορεί να πιστεύεις πως αξίζεις την όποια τιμωρία, διότι μαζί με τον κοινωνικό προγραμματισμό που δεχόμαστε όταν είμαστε παιδιά, συχνά εσωτερικεύουμε και μίσος και κακία προς τον εαυτό μας. Τότε μπορούμε να δουλέψουμε πάνω σε αυτές τις πεποιθήσεις που μας λένε πως δεν αξίζουμε μια καλύτερη ζωή με την πρόθεση να αρχίσουμε να καλλιεργούμε όλο και περισσότερη συμπόνια και αγάπη προς τον εαυτό μας.
Αυτό που σκεφτόμουν σήμερα είναι πως με το ότι γεννιόμαστε, μπαίνουμε στον τιτανικό, που αργά ή γρήγορα θα βυθιστεί. Το ξέρεις, το ξέρω, το ξέρουν και οι πέτρες. Και όμως είναι φορές που ζούμε την ζωή μας λες και δεν το ξέρουμε. Ζούμε λες και θα ζήσουμε για πάντα. Κρατάμε κακίες, γυρνάμε την πλάτη μας, είμαστε αγενείς και βίαιοι προς τους συνταξιδιώτες μας, προς τον ίδιο μας τον εαυτό, συγκρίνουμε το που είμαστε εμείς στην ζωή μας, με το που είναι άλλοι, τρέχουμε να προφτάσουμε να βγούμε στην τελική ευθεία, όταν η τελική ευθεία είναι το παγόβουνο! Μια υπενθύμιση απλώς σε σένα και σε μένα, κάνε ένα διάλειμμα. Ξεκουράσου λίγο. Βγες να δεις την ανατολή του ήλιου, το πορτοκαλί στην γραμμή του ορίζοντα, το απέραντο γαλάζιο. Και αν κάναμε λάθος; Αν τελικά η ζωή μας δόθηκε να την χαρούμε; Για αυτό σου λέω, πέταξε το όπλο, και βγες στο κατάρτι ν᾽ατενίσουμε μαζί τα κύματα.